Учора заснуў
каля 11 вечара. Перад сном падняўся на
верхнюю палубу, выпаліць цыгарэту і
падыхаць сьвежым паветрам. Якое відовішча!
Усё неба спярэшчанае мільярдамі зораў,
іх было так шмат, што я нават не змог
знайсьці Вялікую Мядзьведзіцу – а можа,
не надта й намагаўся. На захадзе неба
пацямнела яшчэ не зусім, дзесь на мяжы
далягляду былі выразна бачныя вагні
дзьвух караблей – два злева і два справа.
На ўсходзе неба было ледзь не чорным.
Японскі бераг згубіўся ў цемры, але яго
лёгка было знайсьці па шматлікіх
караблях, што слалі падманлівае сьвятло,
па лёгкаму россыпу вагнёў не левым
ускрайку далягляду. Дзесь пасрэдзіне,
насупраць мяне, час ад часу прабліскваў
вагонь японскага маяка. Справа ж, напэўна,
быў нейкі вялікі горад – зямлі не было
бачна, але ў небе стаяла белае марыва –
водбліск шматікіх гарадскіх ліхтароў.
Было цёпла.
Гэта была свабода,
і я не мог ёю надыхацца. Так не хацелася
спускацца назад у каюту!
Я прачнуўся а
шостай. Верагодна, ноччу ішоў дождж,
таму што ўсе палубы былі мокрымі. Мы
крыху зьмянілі курс, бо сонца ўставала
прама за намі. На ўсходзе, там, адкуль
мы прыйшлі, яшчэ былі хмары і сонцу
даводзілася прабівацца праз іх, пакуль
яно не ўзьнялась вышэй і на заліла
карабель мяккім ружова-жоўтым сьвятлом.
Я выцягнуў з кішэні цыгарэты, з надзеяй
выпаліць апошнюю, але, пэўна, памыліўся
ў разьліках – пачак быў пустым. Я яшчэ
цьвёрда не вырашыў для сябе, што буду
кідаць паліць, таму трэба было тэрмінова
недзе знайсьці тытунь. Учора я бачыў,
як паліла кухарка, і я накіраваўся да
яе.
Карабель быў
пустым. Пакуль я спусьціўся праз усе
палубы да камбуза, я не заўважыў ніводнага
чалавека – тут былі толькі я і сонца.
Буфетчыца мыла
падлогу, кухарка штось калаціла міксэрам.
Я зьвярнуўся да яе. Яна пакінула працу
і некуды сышла, а праз хвіліну павярнулася
з пачкам блакітнага Вінстана. Я не ведаў,
колькі той каштуе і працягнуў ёй 150
рублёў з надзеяй, што гэтага хопіць, але
яна ўзяла толькі пяцьдзесят.
Пасьля перакура
я вярнуўся ў каюту і крыху пазаймаўся
– некалькі практыкаваньняў на прэс,
крыху паадціскаўся. Калі я зноўку выйшаў
на палубу, сонца не было. Усё вакол нас
было зацягнутае шчыльным туманам, у
паветры віселі меленькія кроплі вады.
Я выпаліў яшчэ
дзве цыгарэты запар, слухаючы музыку і
назіраючы за імклівым бегам хваляў ад
нашага борта. Быў час сьнедаць.
Калі я спусьціўся,
у кают-кампаніі нікога не было, пэўна,
усе падсілкаваліся раней. Я хуценька
закінуў амлет з зеленьню, некалікі
кавалкаў хлеба з маслам і выпіў чорнай
гарбаты зь лімонам.
Дзёньнік.odt
07/13/2013, 08:48:06, Cichanaŭ Jaŭhien
