Японскі гарадавы

Сёньняшні пост - кароценькі.
Я ў Хабараўску. Тут даволі прыгожа і дахера файных актыўных людзей. Але пра гэта як-небудзь пасьля, сёньня праблемы іншыя.

Далейшы маршрут - Японія-Карэя-Кітай.
Японскую візу атрымаць даволі цяжка, абавязкова патрэбна запрашэньне з Японіі - ад сваякоў, сяброў ці японскай турыстычнай кампаніі. З запрашэньнем тэарэтычна могуць дапамагчы турыстычныя фірмы, гэта каштуе ад 50 да 250 $.
Плюс пажадана пацьверджаньне плацежаздольнасьці, але на гэты конт ёсьць ідэйкі.
Дакладна невядома, дзе прасьцей зрабіць візу - на Сахаліне ці ва Ўладзівастоке.

Да таго ж, у Японію трэба неяк трапіць. Тэлепартацыя ці Wingardium Leviosa былі б, канешне, дарэчы. Можна ляцець самалётам за неверагодныя бабкі, можна плыць паромам за тыя ж неверагодныя бабкі. Але гісторыя ведае людзей, якія пераадольвалі ў ледзяной вадзе па 20 км уплаў, чым я горшы?
Таксама невядома і не можа быць вядома, адкуль паймаць бесплатны паром да Японіі будзе прасьцей - з Ваніна, Сахаліна ці Уладзівастока.

Таксама трэба дадаць, што я хачу наведаць Сахалін і адначасова хачу падзарабіць на новы ноўтбук і камеру. І як гэта ўсё ўмясьціць у адзіны маршрут, адзіны плян - проста незразумела.

З іншага боку - я нікуды не сьпяшаюся. У маім распараджэньні бясконцасьць часу, я магу дазволіць сабе трып на Сахалін, сумесны са спробамі падзаробку, а потым - трып ва Ўладзік ці куды там для пераправы ў Японію.

Да таго ж, сёньня я даведаўся, што праліў Невельскога замярзае кожную зіму, таму на Сахалін можна дабрацца пешшу па лёдзе. Пасьля прыйдзецца яшчэ кіламетраў пад дзвесьце прабірацца па тайзе ад заімкі да заімкі, пакуль не трапіш у больш-менш трывалую цывілізацыю, але ж так толькі цікавей, хіба не?

Так што бліжэйшымі днямі я выпраўляюсь на поўнач - у Камсамольск-на-Амуры і адтуль да праліва Невельскога. Хадзіць па вадзе.