Самое большое простое число

Доўга прабіраемся праз двары да вакзала.
Ромка набывае сьнікерс - крыху пад'есьці. Сьнікерс да некалькі вафляў раніцай - усё, што я з'еў за дзень.
Вось, нарэшце, вакзал: чырваніць ноч сваім "УЛА ААТ" - усім, што засталося ад колішняй велічы. На ганку перад галоўным ўваходам стаіць сьвяточная елка. Дзверы без ручак, зачыненыя. Абыходзім са зваротнага боку, але ўнутры касаў няма, толькі рэстаран і караоке. Каця зьвяртаецца да нейкай жанчыны. Та маша рукой - пачакайце, маўляў, - дагаворвае па тэлефоне і праводзіць нас у суседні будынак - там кассы.

Каця нервуецца за нашыя рэчы, зваленыя ў кучу каля калённы, а мне дык ўжо похер - крыху калоціць ад усяе гэтае мітусні, ледзь асьвечанае халодным сьвятлом з-пад столі, ад гэтае штурханіны і бразганьня дзвярэй. Дзесь унутры разьмясьціўся клубочак холаду. У чарзе хтось назойліва спрабуе ўлезьці перада мной - хуле, іншаземец. Вылучаю момант, налягаю на вакенца кассы. Білет да апошняга перад расейскай мяжой горада каштуе 6'300 тугрыкаў (4,5 $). Касірка пачынае штось тлумачыць па-мангольску.
"Do you speak English? - няўпэўнена пытаю я, - Русский?"
"Паспорт", - перазодзіць яна на расейскую. З пашпарта перапісвае нумар і мае імя. Спраўджвае: "Уланбаатар-Сухбаатар, один, сегодня?" Так. "В девять часов. В девять."
Вяртаюся да нашых шмотак, сустракаю дрэнныя навіны: Каці не прадалі квіток, ці то месцаў няма, ці то цягніка.
Спрабуем падысьці непасрэдна да правадніка, але цягніка на Кітай сапраўды няма. Будзе заўтра а восьмай вечара і а палове на пятую. Каці няма дзе жыць і няма ні кроплі жаданьня вяртацца ў гэта апастылы горад, але.

Трэба штось рабіць да майго ад'езда і мы вырашаем пад'есьці. "Я бачыў нейкую ташнілаўку ўнутры", - бадзёра прапаноўвае Рома і мы накіроўваемся туды.
Кошты неблагія, але не па нашым бюджэце. Мы не згодныя аддаваць 4'000 за біфштэкс, таму набываем нейкія манта-падобныя піражкі і каву. У Каці ёсьць зачарсцвелы барцог. Вячэраем.
Разглядаем пашпарты. У параўнаньні з каціным нямецкім, наш - дзіцячая падробка. Каця сьмяецца з надпісу "Уладальнік пашппарту знаходзіцца пад аховай Рэспублікі Беларусь" - у іх такога няма. Вядома ж! Проста ёсьць краіны, дзе гэта само сабой, а ёсьць - дзе вымагае асобнага азначэньня.
Пакуль Каця з Ромай гвалцяць музычныя інструмэнты, іду шукаць прыбіральню. Кошт - 200 тугрыкаў, дамовіцца не бесплатнае дзесяцісекунднае пі-пі не атрымоўваецца. Па вяртаньні выглядваю на перон і бачу цягнік.
Сухбаатар.
У мяне зноўку пачынаюцца дрыжыкі.

Калі выходзім на перон, вырашаю набыць у дарогу сьнікерсаў. Дзяўчына, якая гандлюе на вуліцы рознай драбязой, намагаецца уцюхнуць іх па падвойным кошце. "Штоо?! Пастой з заплечнікам, - кажу я Ромке, а сам бягу назад у сталоўку. - Тры сьнікерса і вафлі. Ага."
Выбягаю на перон.
-Ну што, рабяты, пакуль?
-А абняцца? - пытае Рома.
Мы абдымаемся, канешне - дурачымся. Галосім што ёсьць моцы, я смаркаюся яму ў куртку, Каця здымае на відэа. Дурачыцца - адзіная магчымасьць спакойна сесьці на цягнік. Я бачу ў Роміных вачох разьвітаньне сапраўднае - сяброўскае, глыбокае.
Каця тут лішняя, я не магу, я не пасьпяваю сказаць Роме галоўнае. Ён шчыра ляпае мяне па плячы, я разварочваюся і йду ў цягнік.
Паказваю квіток, падымаюсь у вагон, а з платформы даносіцца "АЛІЛУЙЙЯ!!!". Гэта Рома. "СКАЖЫ АМІНЬ, НННА!" - крычу ў адказ у прачыненыя дзверы.

Знаходжу сваё месца - у самым канцы вагона, каля прыбіральні, другі паверх. Вагоны тыпова-савецкія. Закідваю заплечнік на верхнюю паліцу і бачу пад вакном Рому й Кацю. "Я хочу, чтобы твой светильник горел!" - паказваю Ромку жэстамі і спадзяюся, што ён зразумеў.
Я саджуся на месца. Я яшчэ трыста разоў пашкадую, што не паглядзеў як сьлед у вакно, але зараз я не хачу. Я не хачу, каб мой сябра паволі зьнікаў у гэтым сраным Улан-Батары, пакуль я ляжу на верхняй паліцы, прыціснуўшыся ілбом да шыбы.
Ветліва расказваю манголу пра свае прыгоды, пасьміхаюся нават, але ўнутры - атамная зіма, яна раптам зрываецца ў навальніцу і потым зноў застывае адвечным мінусам, і гэта паўтараецца зноў і зноў. Цішком кідаю позірк за вакно - не, быццам сыйшлі.
У адзін момант я раптоўна адчуваю, што мы паехалі. Я абхопліваю галаву рукамі і ўтаропліваюся ў падлогу. За семдзесят санціметраў ад маіх вачэй - вялікая пласьціна колеру чакаляднай кавы з малаком, месцамі працёртая да металу. Маленькія плешкі цвікоў - адзін, другі, трэці... я лічу да адзінаццаці і заплюшчваю вочы. Я прышпілены гэтымі цвікамі, бачыш - яны нерухомыя. Я не еду нікуды, я - вось я, трывала замацаваны ў прасторы адзінаццацю маленькімі бліскучымі цвікамі на падлозе колеру чакаляднай кавы з малаком. Гэта проста зямля пачынае праварочвацца пад нагамі, гэта не.
Мангол не сцішаецца, ён штось пытае ў мяне, кранае за руку, СУКА! ОТЪЕБИСЬ!
Я не вытрымліваю, ныраю на сваю паліцу, сыходжу ў музыку.

Я ляжу, утаропіўшыся ў бляклую лямпу. Я не варушуся, але ўнутры шалее полымя.
Мяне хапае міліцыя на пратэсце, яны ўкідваюць ў УАЗік і я сяджу, знерухомеўшы, чакаю іншых.
Мая завуч кажа: "Не, мы не адпусьцім цябе. Калі ты не прыйдзеш, мы пададзім у вышук і цябе гвалтам прывядуць у каледж."
Мне дзесяць, я у цьмянай падсобцы ў менскім маркеце. Мяне паймалі са сьпіжжэным Нэсквікам. Толькі што прыехала мая цётка, яна забірае мяне. "Ну што, сам даедзеш без прыгодаў?" Яна дае мне грошы на праезд. Дома чакае маці. Датуль - тры прыпынкі, чатыры вечнасьці, пятннаццаць разоў вакол зямнога шара.

Вось ён - адкрыты космас. Усё херня - і Іран, і Манголія, калі ў межах адной краіны з табой ёсьць твой сябра. І справа не ў дапамозе ці маральнай падтрымцы. Рома - каталізатар для мяне. Крытычная вага, штуршок у сьпіну. Ён выцягваў мяне з багны ўласных заганаў, награваў да стану "амаль", але цяпер я на верхняй паліцы гэтага бруднага смярдзючага цягнікка і еду ў невядомасьць. Ад гэтай мільённай долі секунды пачынаецца адлік самастойнасьці.

Праз некалькі гадзін я набываю сабе каву, з'ядаю вафлі са снікерсам і зноў ныраю на паліцу. Ляжу ў ботах - крыху нервуюся, што могуць спіздзіць.
Яшчэ дзве гадзіны без сна.
І раптам пад Forever Young сьвет перакульваецца і становіцца на месца. Я ўяўляю сябе зноўку ў Беларусі: вось я працую афіцыянтам у Памідоры, у мяне запара, я нічога не пасьпяваю; ці зноўку ў кулінарным тэхнікуме, мая куратар крычыць, што я мушу насіць гарнітур, што зараз я здыму джынсы і буду вучыцца ў майтках, што яна патэліць маці; ці мой участковы за сьценкай крычыць "У меня уже вся жопа развальцована!", а іншы мент пытае мяне, што я рабіў учора а дзевятай вечара. Гэта ўсё падаецца такой хуйнёй, што я пачынаю сьмяяцца.
Я здымаю боты і ставлю іх каля заплечніка. Праз 10 хвілін я засынаю.
Ноччу вакол мяне ходзіць скразьняк, становіцца значна халадней. Скрозь сон я бачу, як пада мной і на паліцах вакол мяне мяняюцца людзі, а можа гэта толькі сьніцца. Баліць горла.
У 5:27 мяне б'юць па руцэ: прыехалі.

Я стаю ў зале чаканьня каля падваконьня, пішу ў брудны добрушскі сшытак. З вакна паддзімае, але пад ім - гарачая батарэя. Я хапаюся за яе і на маіх пальцах застаецца расплаўленая жвачка.
З'ядаю снікерс.
Я не быў дома 173 дні. Гэта просты лік - лік, які мае роўна 2 дзельнікі: самога сябе ды 1.
За вакном - чырвоны надпіс "газар ОРХОН зочид". Калі бяздонная чэрань вакол яго пачне сінець, я пайду на трасу.
Баліць горла.

19 сьнежня 2012 р.