Нітка парвалася.

Ведаеш, я дагэтуль не мог паверыць, што я ў Падарожжы(!) Вакол(!) Сьвета(!). Што гэта не паход у краму па хлеб, не кароценькая вандроўка на вакацыях, не.

Так, я сказаў усім, што еду ВАКОЛ СЬВЕТА, што зьехаў НА ТРЫ ГАДЫ. У сваім уяўленьні маляваў прыгодніцкія карціны, адна прывабней за другую. Кінуў вучобу, працу і нават малую сястру. Але забыў адно: забыў сказаць гэта ўсё самому сабе. Ці проста не мог зьмірыцца з гэтай думкай, не мог зжыцца зь ёй. У маёй свядомасьці трывала ўкарэнілася меркаваньне, быццам гэта - часова, гэта - сон. Быццам бы я часова выйшаў за рамкі свайго жыцьця, паставіў яго на паўзу, а праз тры гады вярнуся ў тую самую кропку, працягну існаваньне з таго самага моманту.
Так цяжка было ўсьвядоміць, што гэта - не паўза, што жыцьцё працягваецца. Плынь майго жыцьця проста мяняе кірунак і бяжыць бясконцымі кіламетрамі вакол планеты. Так, потым яно вернецца ў тую ж кропку, але - толькі геаграфічна. Бо ці ж можа жыцьцё працягнуцца з тае ж хвілі, калі я буду на колькі год пастарэлым, на колькі кіламетраў пасталелым, на колькі знаёмстваў памудрэлым. А можа - не будзе мяне зусім.

Не, усё не так. Гэтая неўсьвядомленасьць толькі надавала праблемаў, ператварала жыцьцё ў існаваньне, у вымушанае змаганьне. Я ставіўся да падарожжа, як да часовай перашкоды: сціснуўшы зубы, ішоў наперад, калі можна было махнуць рукой і спыніць машыну; ночыў у намёце, калі можна было ўсталяваць кантакт і быць запрошаным у госьці; шчыра адмаўляўся ад шчырых прапановаў грошай, забываючы пры гэтым, што калі прыйдзецца набываць чарговую візу, усьмешкай не абыйдзешся.
Усё гэта разумеў, і усё ж не мог зьмірыцца, не мог паверыць.

Але ўчора нітка парвалася.

Я быў на поўдні Ірана, на вялікай высьпе пасярод Персідскага Заліва.
Навокал - пустэльня: песок, каменьне, закінутыя будынкі, пыл. Дзікія верблюды. Трохі далей - мангравы лес. Я трапіў туды ў час адліву і бачыў толькі загразлыя ў зямлі невыразныя дрэвы й пакінутыя ў брудзе лодкі. Мы кудысьці едзем і я, па шчырасьці, нават не думаю - куды. За сьпіной памірае сонца, яно афарбоўвае нас ў палкі абрыкосавы колер. Кідаю позірк на мабільны і нечакана бачу:
"01/09/2012".


Стоп!
Выбух!
Разрыў!

Дзень, калі ўсе мае сябры ідуць у ненавісныя (а для кагосьці - яшчэ невядомыя) універсітэты.
Дзень, калі маці зьбірае для маёй сястры кветкі і пакуе ў заплечнік новую спартовую форму.
Дзень, з якога пачынаеш заўважаць штодзённае падзеньне тэмпературы і жоўтае лісьце на сьцежцы, пачынаеш чакаць на дажджы.
дзень, у які на працягу 18 год сканчалісь мае летнія прыгоды: неістотна, то быў выезд на лецішча, ці валанцёрскі летнік у Любчы, ці падпрацоўка грузчыкам, ці суткі на Акрэсьціна. Першага верасьня - стоп, фініш.

Я нечакана разумею гэта ўсё, як разумею і іншае:
Я - ў пустэльні.
Вакол жанчыны з чырвонымі маскамі на тварах і верблюды.
Ад Першага Верасьня мяне аддзяляюць кіламетры акіяна, тысячы кіламетраў зямлі. Паўгадзіны параходам, пасьля - больш за тыдзень на аўто. Чатыры мяжы.
Тэмпература навокал - больш за сорак. Добра, калі ўзімку ўпадзе да дваццаці, на дождж жа чакаць не даводзіцца.


Гэтая дата перакульвае ўвесь мой унутраны сьвет, усё нечакана становіцца ясна, абсалютна й да болю празрыста.
Хочаш - плыві з гэтымі хлопцамі на другую выспу, у самаробную бія-лябараторыю, хочаш - павяртайся назад, у Тэгран. Хочаш - сьпвай Камоцкую ад шчасьця, а не - дык згуляй з мясцовымі дзецьмі ў футбол. Але што б ты ні зрабіў, гэта будзе жыцьцё.

Цяпер я вольны ў сваіх учынках. Нарэшце я цьвёрда адчуваю: жыцьцё не засталося дзесьці там, яно рухаецца са мной. Я раблю яго кожным крокам, кожнай думкай. Я адчуваю пясок ў кедах, і пах вільготнай цішоткі, і ліпкасьць уласнага твару. Я слухаю "Show Me The Face" і трохі хачу спаць.
Я, нарэшце, жыву.

01-04 верасьня 2012 р.